توافق آمریکا و کره شمالی با توافق‌های قبلی میان این دو کشور و نیز برجام تفاوت اساسی دارد؛ برجام با چالش‌های داخلی در ایران و آمریکا، منطقه‌ای و بین‌المللی مواجه بود اما تنها و مهم‌ترین چالش توافق کره و آمریکا می‌تواند چالش داخلی آمریکا باشد.

سه نکته قابل توجه این دیدار از نظر من این است که: 
اول، هر دو طرف شهامت پذیرفتن ورود به مذاکرات با ریسک بسیار بالا را نشان داده اند.
دوم، هر دو می‌دانند که به هم اعتماد ندارند و سابقه نقض توافقات قبلی را هم دارند. یعنی هردو طرف با درک وفرض بی‌اعتمادی صد درصدی متقابل، وارد مذاکره درسطح سران شده‌اند.
سوم، توافق جدید سران آمریکا و کره شمالی با توافقات قبلی دو کشور و با برجام تفاوت اساسی دارد.

اما درباره دلایل تفاوت توافق آمریکا و کره شمالی با برجام باید گفت: برجام یک توافق 170 صفحه‌ای آن هم درمورد یک موضوع، یعنی موضوع هسته‌ای است. در حالی که توافق سران آمریکا و کره یک توافق یکی دو صفحه‌ای در مورد کلیات یک توافق کلان است.

هم چنین برجام دشمنانی همچون اسراییل و عربستان دارد که متحد منطقه‌ای آمریکا هستند و از ابتدا دنبال نابودی آن بوده و در دوسال گذشته عمده ظرفیت سیاسی - دیپلماتیک - لابی‌گری - مالی خود را صرف نابودی آن کرده‌اند. در حالی که توافق سران آمریکا و کره مورد حمایت متحدان منطقه‌ای آمریکا یعنی ژاپن و کره شمالی است.

علاوه بر این، برجام در داخل ایران از ابتدا با مخالفان قسم‌خورده‌ای مواجه بوده که برای نابودی آن یک لحظه از پای ننشسته و نخواهند نشست. در حالی که توافق سران آمریکا و کره شمالی در داخل کشور کره شمالی با هیچ مخالفتی روبرو نخواهد شد. از این رو این مذاکرات نسبت به مذاکرات ایران و آمریکا در مورد برجام با تهدیدات کمتری مواجه خواهد بود. چون برجام با چهار چالش داخلی ایران، چالش داخلی آمریکا، چالش‌های منطقه‌ای و بین‌المللی مواجه بوده است اما مهمترین چالش سران توافق آمریکا و کره شمالی، می‌تواند چالش در داخل آمریکا باشد.

توافق اخیر با توافقات قبلی کره و آمریکا متفاوت است زیرا در این توافق کلی روشن است که کره در مقابل خلع سلاح هسته‌ای و موشکی، امتیازاتی را خواهد گرفت؛ تضمین‌های امنیتی که همیشه مهمترین خواسته کره شمالی بوده است، پذیرفتن مشروعیت سیستم حکومتی کره شمالی توسط آمریکا که گام اول با دیدار سران و امضاء یک توافق رسمی تحقق یافت، آغاز روند برقراری مناسبات سیاسی تازه و روابط دیپلماتیک که این به معنی آغاز کاهش روند تحریم‌ها، فشارها و تهدیدهای آمریکا علیه پیونگ یانگ است، موافقت آمریکا با مشارکت کره شمالی در روند برقراری صلح و ثبات در منطقه شبه جزیر کره و کاهش روند مانورهای نظامی آمریکا در منطقه از جمله مهم‌ترین تضمین‌هایی است که کره شمالی از این توافق به دست می‌آورد. با این پنج امتیاز، تا اینجای کار، کره شمالی برنده مذاکرات است زیرا همه خواسته‌های کلیدی خودش را در این توافق کلی گنجانده است. البته ترامپ هم موفق بوده چون با یک بن‌بست‌شکنی تاریخی، احتمال جنگ را کاهش داد که هم در آمریکا و هم در سطح بین‌الملل محبوبیت کسب خواهد کرد.

البته سیستم سیاسی داخلی آمریکا به قدری پیچیده است که معلوم نیست این روند تا پایان ادامه یابد. اگر کنگره این توافق را تصویب کند یک قدم مهم خواهد بود. منتهی حتی بعد از این مرحله، تازه مذاکرات کاری دو طرف در مورد جزئیات و مراحل اجرایی و تضمین‌های متقابل آغاز خواهد شد که کاری بس سنگین و پر ریسک است چون توافقی کلان در دستور کار است نه توافقی در مورد یک موضوع. ضمن اینکه آمریکایی‌ها در برجام نشان دادند که تعهدات خود را راحت زیر پا می‌گذارند.

درباره اینکه آیا با ورود کره شمالی به این توافق، تغییر و چرخشی نسبت به مواضع قبلی آن مشاهده می‌شود و آیا مستقل این تصمیم را اتخاذ کرده و یا روسیه و چین هم در این رویداد مؤثر بوده‌اند هم باید بگویم که به نظر من کره شمالی چرخشی نداشته زیرا از اول خواستار مذاکرات در سطح سران و توافق در مورد کلان مسائل بود نه فقط هسته‌ای و موشکی که در این توافق کلی به هر دو خواسته خود رسید. قاعدتا هم این موارد را قبلا با چین و روسیه هماهنگ کره و آنها هم موافقند. چون مسکو و پکن هیچ وقت راغب به بمب هسته‌ای کره شمالی و جنگ آمریکا علیه این کشور نبودند. علاوه بر این اگر این توافق به پیش رود، آمریکا حضور نظامی خود را در شبه جزیره کره کاهش خواهد داد که از اهداف استراتژیک مسکو و پکن است.

حزب اعتدال و توسعه